Nilangkap ko sa aking kwarto

ang mga pangakong pinitas

sa bibig ng mga trapo—ipinaskil

sa dingding, nilandas ng pananalig.

Lango akong tanaw iyong ipinanatang

ruta ng pagbabago sa telebisyon

habang namimintana 

sa siwang ng kurtina ang mantsa 

ng pananamantala ng estado.

Doon, pansamantala akong nalinga

bunsod ng sulasok sa simoy at 

singaw

na labas-masok

sa ulirat. Naulinigan ang ulat ukol

sa pagnguso ng armalayt sa mga pangkat ng katutubo;

sa pagkupot ng posas sa mga organisador ng unyon;

sa paglagos ng punglo sa mga magbubukid ng nayon.

Hindi pamilyar sa akin ang tereno 

ng digma sa labas ng aking silid. 

Makitid ang langit sa kahong 

humigit-kumulang dalawang taon nang 

kinaangkupan ng sarili.

Ang kilala ko lamang ay ang pumpon 

ng bulaklak sa bibig ng iilang personalidad.

Ngunit hanggang kailan pa kaya

iaantala

ang pagpupunit ng pader sa piitang

likha ng kanilang kawalang-

isang salita?